Άρθρο του Δημάρχου Στροβόλου: Πώς γίναμε ξένοι με τους γείτονές μας;
Μελετώντας τις ιστορικές, ανεκτίμητης αξίας φωτογραφίες από τον Στρόβολο, που συλλέχθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια στο πλαίσιο του προγράμματος «Περί Στροβόλου», εικόνες από έναν άλλο Στροβόλο, όχι και τόσο μακρινό, πλημμύρισαν το μυαλό και την καρδιά μου… Έναν Στρόβολο λιγότερο θορυβώδη, λιγότερο αγχώδη, λιγότερο αποξενωμένο. Έναν Στρόβολο φιλικό, ανθρώπινο, παρεΐστικο.
Τις προάλλες, είχα τη χαρά να παρευρεθώ σε ένα τραπέζι φίλων σε μια γειτονιά του Στροβόλου, στην οδό Αριστομένους. Σ’ ένα τραπέζι που στήθηκε για λίγες μόνο ώρες κάτω από τον έναστρο ουρανό, για μια παρέα Στροβολιώτικη. Το κέφι διάχυτο, η σούβλα του Κλεόβουλου και της παρέας του έδινε «ρέστα» και οι κουβέντες – επί παντός επιστητού – ατέλειωτες μέχρι αργά το βράδυ. Ένα νοσταλγικό σκηνικό βγαλμένο από τα παλιά, τόσο γνώριμο και οικείο.
Αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία και τον όμορφο Στρόβολο πλημμύρισαν το μυαλό μου. Τότε, που με τα ταλαιπωρημένα ποδήλατά μας – το πιο πολύτιμο απόκτημα μιας παρέας ξέγνοιαστων πιτσιρικάδων – τριγυρίζαμε μέχρι αργά το βράδυ στις γειτονιές του Στροβόλου. Εικόνες από τα σπαρμένα χωράφια, που διασχίζαμε σε αυτοσχέδια μονοπάτια, από τα καθημερινά απογευματινά παιχνίδια μπάσκετ και μπάλας με τους συμμαθητές μας και γείτονές μας, από το περίπτερο της Αφρούλλας στη Δασούπολη, που σταματούσαμε κάθε απόγευμα για παγωτό «πλάκα», από τις γλάστρες με τα μοσχομυρισμένα νυχτολούλουδα στις αυλές των γειτονικών σπιτιών. Ακόμη, από τις εικόνες με τις οικογένειες να παρακολουθούν τηλεόραση – πάντα στη διαπασών – στο μπροστινό μπαλκόνι και να σχολιάζουν τα καθέκαστα με τη γειτονική παρέα στο δίπλα σπίτι.
Παράλληλα, ένα γλυκόπικρο όμως αίσθημα τριγυρίζει στο μυαλό μου. Πώς χάθηκε η ομορφιά αυτής της όχι και τόσο μακρινής εποχής; Πώς γίναμε ξένοι με τους γείτονές μας; Και γιατί το να μη γνωρίζουμε ούτε το όνομα των ανθρώπων που μένουν στο διπλανό σπίτι για πολλούς είναι η θλιβερή πραγματικότητα στις μέρες μας; Και αν κάποιοι επαναπαύονται, εκφράζοντας την άποψη ότι όλα αυτά είναι απλά συνέπεια της εξέλιξης της κοινωνίας μας, επιτρέψτε μου να εκφράσω τη διαφωνία μου! Για ποιον λόγο η όποια «εξέλιξη» να είναι η δικαιολογία, ή ακόμη και ο αποδιοπομπαίος τράγος για την έλλειψη συνεργασίας και σεβασμού για τους γύρω μας, που οδηγούν σχεδόν με βεβαιότητα στην πλήρη αποξένωση;
Απόδειξη, δυστυχώς, αποτελεί το γεγονός ότι καθημερινά η Δημοτική Υπηρεσία κατακλύζεται από σωρεία παραπόνων από δημότες, οι οποίοι καταγγέλλουν τους περίοικούς τους, γνωστούς ή άγνωστους, επιχειρήσεις ή οικίες, για κάθε είδους οχληρία: για τα σκουπίδια που αποθέτουν σε δημόσιους χώρους, για αυθαίρετες παρεμβάσεις και κτίσματα σε οικοδομές που δεν σέβονται τον περιβάλλοντα χώρο και την ισχύουσα νομοθεσία, για τους σκύλους που γαυγίζουν, συχνά θύματα παραμέλησης των ιδιοκτητών τους, για τη φασαρία και δυνατή μουσική ακόμη και μετά τα μεσάνυχτα. Και ερωτώ, πότε ο σεβασμός των δικαιωμάτων των συνανθρώπων μας έγινε επιλογή και όχι υποχρέωσή μας; Πότε η επικοινωνία και η συνεργασία μεταξύ συνδημοτών χάθηκε στον βωμό του ιδιοτέλειας και του συμφέροντος; Και πότε η επίσημη πλέον καταγγελία έγινε ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης προβλημάτων, διαφωνιών και εντάσεων μεταξύ γειτόνων, που θα μπορούσαν να επιλυθούν με διάθεση για επικοινωνία, κατανόηση και συνεργασία, για το καλό όλων;
Θέλω να πιστεύω ότι δεν χάθηκε οριστικά η μαγεία της όμορφης εποχής που μεγαλώσαμε. Θέλω να πιστεύω ότι ο Στρόβολος μας δεν είναι στην ολότητά του ένας αποξενωμένος κόσμος. Και υπάρχουν ακόμη οι δρόμοι σε γειτονιές, όπως αυτή που βρέθηκα τις προάλλες, που οι γείτονες δεν είναι ξένοι, που οι Στροβολιώτες είναι πάνω από όλα άνθρωποι, με ζεστή καρδιά, δίπλα ο ένας στον άλλο, στις χαρές και στις λύπες.
Αυτό ακριβώς ήταν ο Στρόβολος τότε και σήμερα. Και αυτό ακριβώς θα μας παρουσιάσει η πολυαναμενόμενη Έκθεση «Περί Στροβόλου» τον προσεχή Οκτώβριο.
Έναν Στρόβολο ιστορικό και πάνω από όλα ανθρώπινο.
Ανδρέας Παπαχαραλάμπους
Δήμαρχος Στροβόλου
29/6/20
